Wie is 'Sandra en haar mannen?'

Wie zijn ze? waarom doen ze dit? Wat drijft hen?

Ik ben Sandra, 48 (bijna), gehuwd met een prachtman die bedrijfsleider is en een kunstbeen heeft, mama van drie prachtzonen van 16, 14 en 9. Onze drie zonen hebben een diagnose DCD, 2 ervan hebben een diagnose ASS en ééntje daarnaast ook een diagnose ADHD. 

Ik ben logopedist en zorgcoördinator en ben ondertussen 23 jaar verbonden aan een school voor buitengewoon onderwijs.

In die 23 jaar mocht ik veel verschillende rollen opnemen: logopedist, GON-begeleider, nascholer bij het GO!, zorgcoördinator in een Brusselse basisschool, teambegeleider, beleidsondersteuner, coördinator van een waarborgteam en nu deeltijds coördinator van een project dat de Dendermondse basisscholen sterker wil maken op het vlak van (kans)armoede op school.

Ik werkte in de voorbije 23 jaar samen met leerlingen met veel verschillende uitdagingen: ASS, DCD, STOS, motorische beperkingen, kinderen met Down, ... en hun ouders. 
Daarnaast mocht ik ervaren welke uitdagingen leerlingen met een anderstalige achtergrond en hun ouders tegen komen in het Nederlandstalig onderwijs. 

Ik mocht samenwerken met heel veel leerkrachten, paramedici en directies. 

Onderwijs is mijn passie en zorg in onderwijs mijn grote liefde (naast mijn 4 mannen natuurlijk).

In 2006 kwam er een nieuwe rol bij namelijk die van mama van een zoon met DCD. Het was de start van een emotionele reis die voorlopig vorige week eindigde met de diagnose ASS/ADHD van onze jongste zoon. In de voorbije 12 jaar bracht ik samen met mijn zonen heel veel tijd door in diagnostische centra zoals het COS van het UZ Gent en Paika in het UZ Jette. Ik bracht uren door op harde banken in het revalidatiecentrum en comfortabele stoelen van de psychomotoor therapeut. Ik las oneindig veel boeken extra rond DCD, ASS, ADHD, prikkelarme en prikkelrijke aanpak, .

Ik las met tranen in de ogen alle verslagen maar besloot na elk verslag dat onze zonen meer waren dan die verslagen.

Ik beschermde de IQ-cijfers van onze zonen als een leeuwin. Ik ervaarde professioneel dat de IQ-cijfers te vaak voorspellende waarde kregen over de natuurlijke ontwikkelingsmogelijkheden van een kind.

Ik legde een klacht neer tegen de controlearts omdat die mij 'de tip' gaf minder energie te investeren in mijn zoon. Want hij ontwikkelde te positief om nog verhoogde kinderbijslag te krijgen.

Ik gebruikte elk mogelijk instrument om onze zonen de kans te geven te groeien en te schitteren. Ik ontmoette 8 jaar geleden onze GON-begeleidster Greet en vocht elk jaar opnieuw voor haar aanwezigheid (en ze is er nog steeds).

Ik mocht in mijn professionele én mama-rol heel veel ouders en professionals ontmoeten. Ik leerde van elk van hen een heleboel. Om uiteindelijk uit te groeien tot Sandra, met passie voor ouderbetrokkenheid en oudercommunicatie binnen M.

Ik geloof met een aan absoluutheid grenzende zekerheid dat ouders te vaak de ontbrekende link zijn binnen onderwijs. Omdat ouders ervaringsdeskundigen zijn die hun kind het allerbest kennen buiten de school.

Maar veel te weinig wordt deze ervaring geapprecieerd voor wat ze is: waardevol, betekenisvol en onmisbaar.

Om alle ouders de kans te geven hun rol als ervaringsdeskundige ouder op te nemen moeten ouders een heleboel hindernissen overwinnen.

De communicatie binnen onderwijs bestaat uit een zeer specifieke woordenschat en een heleboel afkortingen. Onderwijsmensen goochelen met deze woordenschat dat het een lieve lust is.
Via deze website wil ik een steeds groeiend aantal woorden verduidelijken. Zodat ouders de taal van de school kunnen begrijpen en volwaardig deelnemen aan de gesprekken.

Communicatie is een heen- en weergebeuren. Nog te vaak is communicatie binnen onderwijs echter een 'ik praat, jij luistert' -gebeuren. Zeker bij ouders die zich niet comfortabel voelen binnen onderwijs is er nog te weinig echte en effectieve communicatie. 

En ouders zijn uitermate kwetsbaar in hun kinderen. Ik ben dit ook wanneer het over mijn kinderen gaat. Deze kwetsbaarheid zorgt vaak ook voor een onevenwichtige positie tussen school en ouders. Ik geloof dat een goede voorbereiding van een gesprek tussen ouders en school ruimte geeft aan deze kwetsbaarheid. Maar daarnaast geeft deze voorbereiding ook voldoende kracht om de juiste vragen te stellen en antwoorden te vragen.

Zo, dit is een beetje wie ik ben. Wil je meer weten, vraag gerust.

Groetjes
Sandra en haar mannen